Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης
21 Μαρτίου καθιερώθηκε η Παγκόσμια Ημέρα Ποίηση.
Από τις πιο εκφραστικές, αληθινές και ουσιαστικές Τέχνες!!
Κ.Π Καβάφης
CHE FECE...IL GRAN RIFIUTO
Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται η μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τοχει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα
πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.
Ο αρνηθείς δεν μετανιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο τ' όχι- το σωστό- εις όλην την ζωή του.
Ανδρέας Εμπειρίκος
Είναι τα βλέφαρα μου διάφανες αυλαίες.
Όταν τα ανοίγω βλέπω μπρος μου ό,τι και αν τύχει.
Όταν τα κλείνω βλέπω μπρος μου ό,τι ποθώ.
Κική Δημουλά
Αγγελίες
Διατίθεται απόγνωσις
εις άριστην κατάστασιν,
και ευρύχωρον αδιέξοδον.
Σε τιμές ευκαιρίας.
Ανεκμετάλλετον και εύκαρπον
έδαφος πωλείται
ελλείψη τύχης και διαθέσεως.
Και χρόνος
αμεταχείριστος εντελώς.
Πληροφορίαι: Αδιέξοδον
Ώρα: Πάσα
Άγγελος Σικελιανός
Όχι δεν είναι χίμαιρα
Όχι, δεν είναι χίμαιρα
να καβαλάμε το όνειρο
την θείαν ετούτη μέρα
που όλα, ορατά και αόρατα,
κι εμείς κι οι ήρωες και οι θεοί
στην ίδια ορμάμε μέσα αιώνια σφαίρα.
Μανώλης Αναγνωστάκης
Κάθε πρωί
Κάθε πρωί
Καταργούμε τα όνειρα
Χτίζουμε με περίσκεψη τα λόγιατ
Τα ρούχα μας είναι μια φωλιά από σίδερο
Κάθε πρωί
Χαιρετάμε τους χθεσινούς φίλους
Οι νύχτες μεγαλώνουν σαν αρμόνικες
- Ήχοι, καημοί, πεθαμένα φιλιά.
(Ασήμαντες
Απαριθμήσεις
-Τίποτα, λέξεις μόνο για τους άλλους.
Μα που τελειώνει η μοναξιά; )
Φοβάμαι
Φοβάμαι
τους ανθρώπους που εφτά χρόνια
έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι
και μια ωραία πρωία - μεσούντος κάποιου Ιουλίου-
βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας
"Δώστε τη Χούντα στο λαό".
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που με καταλερωμένη τη φωλιά
πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.
Φοβάμαι τους ανθρώπους που σου' κλείναν την πόρτα
μην τυχόν τους δώσεις κουπόνια
και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο
να καταθέτουν γαρύφαλλα και να δακρύζουν.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που γέμιζαν τις ταβέρνες
και τα' σπάζαν στα μπουζούκια
κάθε βράδυ
και τώρα τα ξανασπάζουν
όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη
και έχουν και "απόψεις".
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν
και τώρα σε λοιδορούν
γιατί, λέει, δε βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.
Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.
Τάσος Λειβαδίτης
Άνεμος του Νοεμβρίου
Τώρα όμως βράδιασε. Ας κλείσουμε την πόρτα κι ας κατεβάσουμε
τις κουρτίνες
γιατί ήρθε ο καιρός των απολογισμών. Τι κάναμε στη ζωή μας;
Ποιοί είμαστε; Γιατί εσύ κι όχι εγώ;
Καιρό τώρα δε χτύπησε κανείς την πόρτα μας κι ο ταχυδρόμος
έχει αιώνες να φανεί. Α, πόσα γραμματα, πόσα ποιήματα
που τα πήρε ο άνεμος του Νοεμβρίου. Κι αν έχασα τη ζωή μου
την έχασα για πράγματα ασήμαντα: μιά λέξη ή ένα κλειδί,
ένα χτες ή ένα αύριο
όμως οι νύχτες μου έχουν πάντα ένα άρωμα βιολέτας
γιατί θυμάμαι. Πόσοι φίλοι που έφυγαν χωρίς ν' αφήσουν διεύθυνση,
πόσα λόγια χωρίς ανταπόκριση
κι η μουσική, σκέφτομαι, είναι η θλίψη εκείνων που δεν πρόφτασαν
ν' αγαπήσουν.
Ώσπου στο τέλος δε μένει παρά μια θολή ανάμνηση απ' το παρελθόν
(πότε ζήσαμε;)
και κάθε που έρχεται η άνοιξη κλαίω γιατί σε λίγο θα φύγουμε
και κανείς δε θα μας θυμηθεί.
Χειμωνιάτικες Παρανοήσεις
Βέβαια, στο βάθος ήταν γελοίο - με τα δυο σακάκια που
φορούσα όλοι νόμιζαν πως κρυώνω, "λάθος, βρε κακούργοι,
τους λέω, αλλά πώς θα θάψω γυμνόν
αυτόν τον άλλον που σκοτώσατε μέσα μου; "
Δολοφονία Οργανωμένη
Μια δειλή πράξη σου σε κάνει να πεθαίνεις μέσα στους άλλους,
με μια συγγνώμη αργοπορημένη πεθαίνουν οι άλλοι μέσα σου.
Λίγη περισσότερη σιωπή μπορεί να σκοτώσει το ίδιο αλάνθαστα, όπως και μια λέξη.
Μια κίνηση αδιαφορίας, ένα βλέμμα επίμονο,
το κουδούνι που δε χτύπησε, το γράμμα που ήρθε, κάνουν τη δουλειά τους το ίδιο καλά
όπως ένα μαχαίρι ή λίγο υδροκυάνιο.
Κάθε μέρα, όλες τις νύχτες
εικοσιτέσσερις ολάκαιρες ώρες ο φόβος σκοτώνει, η προσδοκία σκοτώνει
τ' όνειρο σκοτώνει, η πράξη σκοτώνει...
Κι όταν πεθάνεις
κανείς δεν ξέρει από πόσους καθημερινούς θανάτους
σε προφυλάσσει
αυτό το μικρό χωματένιο ύψωμα.
Για το Αφιέρωμα: Ποίηση: Εξυμνώντας τον Έρωτα...
πατήστε στο παρακάτω σύνδεσμο: http://oneira1996.blogspot.gr/2015/02/blog-post.html
* Ας μην ξεχνάμε το Μεγαλείο της Ποίησης.
Και ίσως ανατρέχοντας σε ποιήματα, που στάθηκαν η μεγάλη κληρονομιά μας,
να βρούμε και αυτό, που εμείς οι ίδιοι αναζητάμε!!!
21 Μαρτίου καθιερώθηκε η Παγκόσμια Ημέρα Ποίηση.
Από τις πιο εκφραστικές, αληθινές και ουσιαστικές Τέχνες!!
Κ.Π Καβάφης
CHE FECE...IL GRAN RIFIUTO
Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται η μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τοχει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα
πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.
Ο αρνηθείς δεν μετανιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο τ' όχι- το σωστό- εις όλην την ζωή του.
Ανδρέας Εμπειρίκος
Είναι τα βλέφαρα μου διάφανες αυλαίες.
Όταν τα ανοίγω βλέπω μπρος μου ό,τι και αν τύχει.
Όταν τα κλείνω βλέπω μπρος μου ό,τι ποθώ.
Κική Δημουλά
Αγγελίες
Διατίθεται απόγνωσις
εις άριστην κατάστασιν,
και ευρύχωρον αδιέξοδον.
Σε τιμές ευκαιρίας.
Ανεκμετάλλετον και εύκαρπον
έδαφος πωλείται
ελλείψη τύχης και διαθέσεως.
Και χρόνος
αμεταχείριστος εντελώς.
Πληροφορίαι: Αδιέξοδον
Ώρα: Πάσα
Άγγελος Σικελιανός
Όχι δεν είναι χίμαιρα
Όχι, δεν είναι χίμαιρα
να καβαλάμε το όνειρο
την θείαν ετούτη μέρα
που όλα, ορατά και αόρατα,
κι εμείς κι οι ήρωες και οι θεοί
στην ίδια ορμάμε μέσα αιώνια σφαίρα.
Μανώλης Αναγνωστάκης
Κάθε πρωί
Κάθε πρωί
Καταργούμε τα όνειρα
Χτίζουμε με περίσκεψη τα λόγιατ
Τα ρούχα μας είναι μια φωλιά από σίδερο
Κάθε πρωί
Χαιρετάμε τους χθεσινούς φίλους
Οι νύχτες μεγαλώνουν σαν αρμόνικες
- Ήχοι, καημοί, πεθαμένα φιλιά.
(Ασήμαντες
Απαριθμήσεις
-Τίποτα, λέξεις μόνο για τους άλλους.
Μα που τελειώνει η μοναξιά; )
Φοβάμαι
Φοβάμαι
τους ανθρώπους που εφτά χρόνια
έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι
και μια ωραία πρωία - μεσούντος κάποιου Ιουλίου-
βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας
"Δώστε τη Χούντα στο λαό".
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που με καταλερωμένη τη φωλιά
πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.
Φοβάμαι τους ανθρώπους που σου' κλείναν την πόρτα
μην τυχόν τους δώσεις κουπόνια
και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο
να καταθέτουν γαρύφαλλα και να δακρύζουν.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που γέμιζαν τις ταβέρνες
και τα' σπάζαν στα μπουζούκια
κάθε βράδυ
και τώρα τα ξανασπάζουν
όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη
και έχουν και "απόψεις".
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν
και τώρα σε λοιδορούν
γιατί, λέει, δε βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.
Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.
Τάσος Λειβαδίτης
Άνεμος του Νοεμβρίου
Τώρα όμως βράδιασε. Ας κλείσουμε την πόρτα κι ας κατεβάσουμε
τις κουρτίνες
γιατί ήρθε ο καιρός των απολογισμών. Τι κάναμε στη ζωή μας;
Ποιοί είμαστε; Γιατί εσύ κι όχι εγώ;
Καιρό τώρα δε χτύπησε κανείς την πόρτα μας κι ο ταχυδρόμος
έχει αιώνες να φανεί. Α, πόσα γραμματα, πόσα ποιήματα
που τα πήρε ο άνεμος του Νοεμβρίου. Κι αν έχασα τη ζωή μου
την έχασα για πράγματα ασήμαντα: μιά λέξη ή ένα κλειδί,
ένα χτες ή ένα αύριο
όμως οι νύχτες μου έχουν πάντα ένα άρωμα βιολέτας
γιατί θυμάμαι. Πόσοι φίλοι που έφυγαν χωρίς ν' αφήσουν διεύθυνση,
πόσα λόγια χωρίς ανταπόκριση
κι η μουσική, σκέφτομαι, είναι η θλίψη εκείνων που δεν πρόφτασαν
ν' αγαπήσουν.
Ώσπου στο τέλος δε μένει παρά μια θολή ανάμνηση απ' το παρελθόν
(πότε ζήσαμε;)
και κάθε που έρχεται η άνοιξη κλαίω γιατί σε λίγο θα φύγουμε
και κανείς δε θα μας θυμηθεί.
Χειμωνιάτικες Παρανοήσεις
Βέβαια, στο βάθος ήταν γελοίο - με τα δυο σακάκια που
φορούσα όλοι νόμιζαν πως κρυώνω, "λάθος, βρε κακούργοι,
τους λέω, αλλά πώς θα θάψω γυμνόν
αυτόν τον άλλον που σκοτώσατε μέσα μου; "
Δολοφονία Οργανωμένη
Μια δειλή πράξη σου σε κάνει να πεθαίνεις μέσα στους άλλους,
με μια συγγνώμη αργοπορημένη πεθαίνουν οι άλλοι μέσα σου.
Λίγη περισσότερη σιωπή μπορεί να σκοτώσει το ίδιο αλάνθαστα, όπως και μια λέξη.
Μια κίνηση αδιαφορίας, ένα βλέμμα επίμονο,
το κουδούνι που δε χτύπησε, το γράμμα που ήρθε, κάνουν τη δουλειά τους το ίδιο καλά
όπως ένα μαχαίρι ή λίγο υδροκυάνιο.
Κάθε μέρα, όλες τις νύχτες
εικοσιτέσσερις ολάκαιρες ώρες ο φόβος σκοτώνει, η προσδοκία σκοτώνει
τ' όνειρο σκοτώνει, η πράξη σκοτώνει...
Κι όταν πεθάνεις
κανείς δεν ξέρει από πόσους καθημερινούς θανάτους
σε προφυλάσσει
αυτό το μικρό χωματένιο ύψωμα.
Για το Αφιέρωμα: Ποίηση: Εξυμνώντας τον Έρωτα...
πατήστε στο παρακάτω σύνδεσμο: http://oneira1996.blogspot.gr/2015/02/blog-post.html
* Ας μην ξεχνάμε το Μεγαλείο της Ποίησης.
Και ίσως ανατρέχοντας σε ποιήματα, που στάθηκαν η μεγάλη κληρονομιά μας,
να βρούμε και αυτό, που εμείς οι ίδιοι αναζητάμε!!!
