Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου: Σπουδαίοι Έλληνες Ηθοποιοί!!!

27 Μαρτίου, Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου...
Αμέτρητα θεατρικά έργα. Κωμωδίες, Σάτυρα, Τραγωδίες, Λυρικά έργα έχουν γραφτεί. 
Έργα Ελλήνων Δημιουργούν που ταξιδεύουν και ταξίδεψαν στα πέρατα του κόσμου.
Άνθρωποι που έδωσαν τη ζωή τους για την Τέχνη και πρόσφεραν όσα λίγοι...

Ένας ελάχιστος φόρος τιμής σε όλους εκείνους τους ανθρώπους Θρύλους που έγραψαν τη δική τους ιστορία. Που μας άφησαν ιστορία. Να θυμούνται οι μεγαλύτεροι και να μαθαίνουμε οι νεότεροι. Πολιτισμό και Ταυτότητα της Ελλάδας.

*δίχως συγκεκριμένη σειρά-προτίμηση-ημερομηνίες γέννησης θα προσπαθήσω να υπενθυμίσω μερικούς από αυτούς τους ανθρώπους...

Κατίνα Παξινού

 Γεννήθηκε στις 15 Δεκεμβρίου 1900.
Η συμβολή της στο Ελληνικό Θέατρο ανεκτίμητη.  

Με σπουδές στη μουσική και το τραγούδι στο Ωδείο της Γενεύης και αντίστοιχες σε Βιέννη και Βερολίνο, συνεργασία και μόνιμο μέλος στο Εθνικό Θέατρο συμμετείχε με παραστάσεις στο Λονδίνο, τη Φρανκούφουρτη και το Βερολίνο. Εγκατάσταθηκε στις Η.Π.Α κατά τη διάρκεια του πολέμου όπου εμφανίστηκε στο Μπρόντγουει. 

  
Το 1943 κερδίζει το Βραβείο Όσκαρ για το ρόλο της Πιλαρ στην ταινία "Για ποιον χτυπά η καμπανα;",  Όταν παρέλαβε το αγαλματίδιο είπε:
θα ήθελα να αφιερώσω αυτό το βραβείο στους συναδέλφους μου στο Εθνικό Θέατρο της ρημαγμένης από τον πόλεμο Αθήνας. Ελπίζω να είναι όλοι τους καλά

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%B1_%CE%A0%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CE%BD_%CE%A7%CF%84%CF%85%CF%80%CE%AC_%CE%B7_%CE%9A%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%AC%CE%BD%CE%B1_%28%CF%84%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CE%B1%29 

 και αργότερα τιμήθηκε με το Βραβείο Κοκτώ για το έργο "Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα".

Καθιερωθηκε σε ρόλους Δραματικούς και η φωνή της καθήλωνε κάθε φορά τους θεατες. 

Στο βίντεο, ερμηνεύει την Εκάβη του Ευρυπίδη.

ενώ στον παρακάτω σύνδεσμο, τη Μήδεια όπου όπως πάντα συγκλονίζει με τη μοναδική της ερμηνεία:

https://www.youtube.com/watch?v=PIbSc6kSQXo

Απεβίωσε στις 22 Φεβρουαρίου του 1973, έπειτα από πολυετή μάχη με τον Καρκίνο. 

Προτομή Κατίνας Παξινου

Αλέξης Μινωτής

Ο Αλέξης Μινωτής γεννήθηκε 8 Αυγούστου το 1989.

Υπήρξε ένας από τους κορυφαίους δραμαματικούς ηθοποίους που αφιέρωσε τη ζωή του στην Τέχνη.

Αναγνωρίστηκε από Άγγλους κριτικούς ως Παγκόσμιος καλύτερος Άμλετ των τελευταίων 50 ετών. 

Στο Χόλιγουντ συμμετείχε στις ταινίες "Υπόθεση Νοτόριους" του Χιτσκοκ, "Chase",  "Το παιδί και το Δελφίνι" που γυρίστηκε στην Ύδρα μαζί με τη Σοφία Λόρεν.

Έπειτα από πρόσκληση του Εθνικού επιστρέφει μαζί με τη σύζυγό του Κατίνα Παξινού και ανέβασαν σπουδαίες παραστάσεις σε Ελλάδα και Νέα Υόρκη.

  Το 1958 ανέβασε στο Θέατρο Coven Garden του Λονδίνου την όπερα Μήδεια με πρωταγωνίστρια της Μαρία Κάλλας. 

 Επίσης εμφανίστηκε στο Μπρόντγουει μαζί με την Μαρίκα Κοτοπούλη στο έργο "Ηλέκτρα".

Ξεχωρίζει η συνέντευξη του στην εκπομπή "Μονόγραμμα" της Κρατικής Τηλεόρασης όπου αναφέρεται όχι μονάχα για τη ζωή του, αλλά και για την Παξινού και την πορεία του Εθνικού και γενικότερα για τις τεράστιες κατακτήσεις στον Πολιτιστικό Τομέα.

Η παράσταση "Οιδίππους επί Κολωνώ" με πρωταγωνιστή τον ίδιο, απλά επιβεβαιώνει για πολλοστή φορά το Τεράστιο Ταλέντο του.

Απεβίωσε 11 Νοεμβρίου του 1990, αφήνοντας πίσω του μονάχα Πολιτιστικό Θησαυρο....

Αλέξης Μινωτής & Κατίνα Παξινού
στη Θεατρική Παράσταση του Σαίξπηρ "Άμλετ"

Στο θεατρικό έργο του Ίψεν "Βρυκόλακες"

 Μαρίκα Κοτοπούλη

Η Μαρίκα Κοτοπούλη γεννήθηκε στις 3 Μαίου του 1883.

Πρωταγωνίστρια σε όλα τα είδη Θεάτρου και ξεχώρισε με τις ανεπανάληπτες ερμηνείες της.

  Σε ηλικία 5ετών έπαιξε μαζί με τους γονείς τους στο θέατρο.Το 1902 προσλήφθηκε από το Βασιλικό θέατρο και άρχισε να γίνεται και ευρύτερα γνωστή.

 Ο πρώτος ρόλος που ερμήνευσε ήταν ο Πουκ, στο Όνειρο Θερινός Νυκτός. Εντύπωση προκάλεσε η συμμετοχή της στην Ορέστεια και ξέσπασαν αντιδράσεις καθώς έγινε απαγγελία σε δημοτική γλώσσα για πρώτη φορά. https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%BA%CE%B1_%CE%9A%CE%BF%CF%84%CE%BF%CF%80%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B7

  Ίδρυσε το δικός της θίασο και μαθητές της υπήρξαν κορυφαίοι ηθοποιοί όπως ο , η Μερκούρη, η

Συνοδινού και ανέδειξε το Λογοθετίδη, τον 
Χορν, το Βεάκη και τον Μινωτή.

   Η Μαρικα Κοτοπούλη το 1929 τιμήθηκε με το Αριστείον Γραμμάτων και Τεχνών, το 1939 για την προσφορά της από την Εταιρεία των Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων ενώ το 1949 οι συνάδλεφοι της στο Εθνικό της έδωσαν ένα χρυσό μετάλλιο όπου είχε χαραγμένη τη μορφή της Κλυταιμνήστρας για την Ορέστεια σε σκηνοθεσία του Ροντήρη.

Αιμίλιος Βεάκης

Ο Αιμίλιος Βεάκης γεννήθηκε 13 Δεκεμβρίου του 1884.

Σε ηλικία 16 ετών και παρά τις αντιρρήσεις των γονιών του εγγράφηκε στη "Βασιλική Δραματική Σχολή".

  Ερμήνευσε πολλούς και διαφορετικούς ρόλους, συνεργαστηκε με διάφορους θιάσους και ξεχώριζε με το ταλέντο του. 

Σπουδαία στιγμή του ο ρόλος του Οίδιποδα σε σκηνοθεσία του Φώτου Πολίτη. Επίσης μοναδικός υπήρξε και στο έργο "Βασιλιάς Ληρ".

Υπήρξε καθηγητής υποκριτικής, θιασάρχης και δημιούργησε μια δική του σχολή.

Πέθανε 19 Ιουνίου του 1951.

Για τον Αιμίλιο Βεάκη μιλάνε ηθοποίοι, φίλοι και συγγενείς του στην εκπομπή της Κρατικής Τηλεόρασης "Εκπομπές που αγάπησα".

Ο Αιμίλιος Βεάκης ως Βασιλιάς Ληρ

Η προτομή του Βεάκη

Δημήτρης Χορν

Ο Δημήτρης Χορν γεννήθηκε 9 Μαρτίου του 1921.

Μαθητής στο Εθνικό Θέατρο αποφοίτηση το 1940 και το ίδιο έτος πρωτοεμφανίστηκε στη σκηνή του.

Συνεργάστηκε με πολλούς θιάσους και άφησε σε όλους το προσωπικό του στίγμα. 

  Το 1959 συγκροτεί με την Έλλη Λαμπέτη και τον Γιώργο Παππά το δικό τους θίασο και κάνουν περιοδεία σε Κωνσταντινούπολη και Αίγυπτο.

Εκτός από τους ρόλους που υποδύθηκε στο θεατρικό σανίδι, συμμετείχε και σε πολλές κινηματογραφικές ταινίες που άφησαν εποχή.

Ηθοποιός σημαίνει Φως

ερμηνεύει με το δικό του ξεχωριστό τρόπο ο Δημήτρης Χορν σε μουσική και στίχους του Σπουδαίου Μάνου Χατζιδάκι στην "Οδό Ονείρων"....

Έλα στο φως, παίζω θα δεις.
Είμαι σοφός μην απορείς,
έλα στο φως, παίζω θα δεις.
Ηθοποιός, ό,τι κι αν πεις
είναι καημός πολύ πικρός
και στεναγμός πολύ βαθύς

 Στην ίδια παράσταση ερμήνευσε το τραγούδι "Πάρτι"

Αυτή η γειτονιά είναι για όλους μας ένα κλουβί,
κανείς δε ζει αληθινά αυτό που θα θελε να ζει,
γιατί το όνειρο είναι μια στιγμή και
όλες οι άλλες οι στιγμές απελπισία
μέσα σ αυτό το δρόμο γεννιόμαστε, ζούμε και πεθαίνουμε,
μαζί με μας και τα όνειρα μας, μαζί με μας και τα παιδιά μας.

Συνέντευξη και αποσπάσματα από ταινίες και προσωπικό υλικό του Δημήτρη Χορν.

 Απεβίωσε 16 Ιανουαρίου το 1988.

 

Έλλη Λαμπέτη

Η ηθοποιός Έλλη Λαμπέτη γεννήθηκε στις 23 Απριλίου του 1926.

Έδωσε εξετάσεις στο Εθνικό Θέατρο αλλά δεν πέρασε. Ωστόσο η Μαρίκα Κοτοπούλη αναγνώρισε το ξεχωριστό της ταλέντο . 

  Συνεργάστηκε με αρκετούς θιάσους και ερμήνευσε πολλούς ρόλους σε διαφορετικά είδη και οι ερμηνείες της έμειναν στην ιστορία. 

 Συμμετείχε και στον Ελληνικό Κινηματογράφο σε ταινίες που άφισαν το σημάδι της ανεξήτιλα τόσο στο χρόνο, όσο και στον πολιτισμό.

 

 Η Έλλη Λαμπέτη τραγουδάει την "Ίρμα" που ανέβασε το 1972 σε στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου και μουσική του Γιάννη Σπανού.

Χάθηκε η αγάπη μου
και το τραγούδι μου
κι αυτά που πίστευα
όλα γκρεμίστηκαν
όσο λιγότερη
είναι η ελπίδα μου
τόσο περισσότερο
είναι αβάσταχτη

 

 Η Έλλη Λαμπέτη στο μονόπρακτο του Ζαν Κοκτώ "Η Ψεύτρα"...

"Θα 'θελα να λέω την αλήθεια. Αγαπάω την αλήθεια. Αλλά η αλήθεια δεν με αγαπάει. Αυτή είναι η καθαρή αλήθεια: η αλήθεια δεν με αγαπάει"

  Αφιέρωμα στη ζωή και το έργο της από την εκπομπή της Κρατικής Τηλεόρασης "Εκπομπές που αγάπησα". 

 Για την ερμηνεία της στην ταινία "Το τελευταίο Ψέμα" προτάθηκε για Βραβείο BAFTA.

Απεβίωσε 5 Σεπτεμβρίου το 1983 έπειτα από χρόνια μάχη με τον Καρκίνο.

Άννα Συνοδινού

Η Άννα Συνοδινού γεννήθηκε 21 Νοεμβρίου του 1927.

Καθιερώθηκε τόσου σε ρόλους Αρχαίους Δράματους, όσο και σε νεότερου ρεπορτορίου.
  Πρώτη της εμφάνιση ήταν με το έργο του Έντμοντ Ροστάν  "Σιρανό Ντε Μπερζεράκ"  σε σκηνοθεσία του Ροντήρη.

Αργότερα διέπρεψε με συγκλονιστικές ερμηνείες στα χρόνια που διετέλεσε μόνιμο μέλος στο Εθνικό Θέατρο. Συνεργάστηκε επί σειρά ετών και με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος.

 Τιμήθηκε με πολλά βραβεία στην πορεία της στο Ελληνικό Θέατρο για την προσφορά της στον Ελληνικό Πολιτισμό.

Απεβίωσε αφήνοντας και εκείνο τεράστιο δυσαναπλήρωτο κενό αλλά απίστευτη παρακαταθήκη για την Ιστορία και τον Πολιτισμό της Ελλάδας... 7 Ιανουαρίου του 2016.



Η σπουδαία Ηθοποιός αυτοβιογραφείται στην εκπομπή "Μονόγραμμα"

Από το Θέατρο της Δευτέρας, το έργο του Φεντερίκου Γκαρθία Λόρκα "Ο ματωμένος Γάμος"










Όποιος/α επιθυμεί μπορεί να γίνει μέλος στην ομάδα του Facebook "Όνειρα Ζωής" όπου κάθε εβδομάδα δημοσιεύω τις αναρτήσεις του blog, αλλά υπάρχει και ενότητα "Σαν Σήμερα", όπου γίνεται μικρό αφιέρωμα στον Καλλιτέχνη- Δημιουργό που έχει γεννηθεί ή απεβιώσει εκείνη την ημέρα.









Πηγές:
 Βικιπαίδεια 
& οι εκπομπές "Εκπομπές που αγάπησα" και "Μονόγραμμα"

Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης... (Μέρος 2ο)

Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, 21 Μαρτίου 

Το Μεγαλείο της Ποίησης δεν έχει όρια και περιορισμούς. Ζούμε σε μια χώρα όπου έχουν γεννηθεί και καταξιωθεί Σπουδαίοι Ποιητές που δόξασαν την Ελλάδα στο πέρασμα των αιώνων. Προσωπικά πάθη, πόλεμοι, αντίσταση, εξορία, έρωτας, καθημερινότητα... όλα δοξάστηκαν. 

Πέρυσι είχα ετοιμάσει την παρακάτω ανάρτηση με σπουδαία ποιήματα κορυφαίων Ποιητών.
http://oneira1996.blogspot.gr/2015/03/blog-post_20.html
ενώ, ήδη πριν από μήνες είχα αναρτήσει μια δημοσίευση με θέμα τον "Έρωτα": http://oneira1996.blogspot.gr/2015/02/blog-post.html

Η αλήθεια είναι πως θα προτιμούσα να παραθέσω μελοποιημένη την ποίηση, όμως αυτό έγινε σε αρκετές δημοσιεύσεις και μέσα από το Ανυπολόγιστης Αξίας έργα του Χατζιδάκι και του Θεοδωράκη. Ωστόσο, θα γίνει πάλι μια προσπάθεια καταγραφής...

Παλαιότεροι και νεότεροι, πολλοί δεν αναφέρονται θα υπάρξουν όμως σε επόμενη ανάρτηση...

Θα ξεκινήσω με ένα υπέροχο ποίημα της Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ 

 Λυπίου (απόσπασμα)

 

Προοίμιο

 

Τα ποιήματα αποτυχαίνουν

όταν αποτυχαίνουν οι έρωτες.

Μην ακούτε τι σας λένε

θέλει ερωτική θαλπωρή

το ποίημα για ν’ αντέξει

στον κρύο χρόνο…

 

Έναν τόπο επινόησα

για να πηγαίνω όταν είμαι βαθιά λυπημένη,

λυπημένη ως τους άλιωτους πάγους μέσα μου,

ώς τα κρυσταλλωμένα δάκρυα,

ώς να βγουν οι νοσταλγίες, πανθηρούλες λευκές

που δαγκώνουν και τσούζούν οι δαγκωματιές τους.

Λυπιού λέω τον τόπο που επινόησα

για να πηγαίνω όταν είμαι βαθιά λυπημένη,

μια κατάσταση που εντείνεται ακατάπαυστα

αφού όλα τα ωραιοποιημένα τοπία του τέλους

αρχίζουν να μυρίζουν μουχλιασμένα νερά

και καρπούς σάπιους.

 

Στη Λυπιού φτάνεις χωρίς αναστεναγμό

μόνο μ’ ένα σφίξιμο ελαφρό

που θυμίζει τον έρωτα σαν στέκεται

αναποφάσιστος στο κατώφλι του σπιτιού.

Έχει ιεροβάμονες ποιητές εδώ

ποιητές με μεγάλη έφεση για ουρανό,

πανύψηλους, που μ’ ένα τίναγμα της κεφαλής

σημαίνουν το «όχι... όχι... λάθος»

ή και το «τι κρίμα, τώρα είναι αργά!»

ενώ ένας επαίτης στη γωνιά συνέχεια μουρμουρίζει:

«Το καλό με τον πόθο

είναι πως όταν χάνεται

χάνεται κι η αξία του αντικειμένου του μαζί».

 

Εδώ όλες οι αποτυχίες της νιότης

γίναν σιωπηλές πλατείες

τα κουτσουρεμένα πάθη, σύδεντρα σκοτεινά

κι οι τελευταίοι κακόμοιροι έρωτες

σκύλοι κακοταϊσμένοι που πλανιόνται στα σοκάκια.

Κάτι χειρότερο από γερατειά,

η χώρα τούτη κατοικείται από νιάτα αμεταχείριστα.

 

Στη Λυπιού κλαίω συνέχεια

από τότε που μου ’δειξες την αξία της λύπης.

Όχι, δεν είναι το αρνητικό της γονιμότητας

αλλά το θετικό της απουσίας...

Έλεγες και το προφίλ σου με τάραζε

σαν να το ’χαν σκαλίσει στον πιο σκληρό βράχο,

τα μάτια σου σαν να ’ταν από θειάφι

αλαφιασμένα, μ’ αλάφιαζαν.

Ας κλαίμε, λοιπόν, κι ας το λέμε χαρά

χαρά γιατί είμαστε ακόμη εδώ υποφέροντας.        .

Με το ξημέρωμα θα μπούμε σ’ άλλο λιμάνι

όπως σ’ ένα καινούργιο ποίημα

και μες στην πάχνη θα κρατώ

τον τελευταίο στίχο μιας ανείπωτης ερωτικής ιστορίας.

Η φωνή, το ύψος του κορμιού, η γραμμή του αυχένα

αιώνιες επαναλήψεις του ακόρεστου φόβου.

Κοιτάζοντας σε ανακάλυψα την ενδοχώρα

του αισθήματος.

Χρόνης Μίσσιος

Η ζωή μας φορά μας δίνεται

Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, μέσα στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν «αξίες, σαν ανάγκες», σαν «ηθική», σαν «πολιτισμό». Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών, αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να κουβεντιάσουμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να κάνουμε έρωτα, ν απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας

Μανώλης Αναγνωστάκης

Δρόμοι παλιοί 

 Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα
κάτω απ’ τους ίσκιους των σπιτιών να περπατώ
νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες κι η πόλη νεκρή
Την ασήμαντη παρουσία μου βρίσκω σε κάθε γωνιά
κάμε να σ’ ανταμώσω κάποτε φάσμα χαμένο του πόθου μου κι εγώ
Ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ
κρατώντας μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες
Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς να γνωρίζω κανένα
κι ούτε κανένας κι ούτε κανένας με γνώριζε με γνώριζε

 

  

Τίτος Πατρίκιος

Οφειλή

 Μέσα από τόσο θάνατο που έπεσε και πέφτει,
πολέμους, εκτελέσεις, δίκες, θάνατο κι άλλο θάνατο
αρρώστεια, πείνα, τυχαία δυστυχήματα,
δολοφονίες από πληρωμένους εχθρών και φίλων,
συστηματική υπόσκαψη κ' έτοιμες νεκρολογίες
είναι σα να μου χαρίστηκε η ζωή που ζω.
Δώρο της τύχης, αν όχι κλοπή απ' τη ζωή άλλων,
γιατί η σφαίρα που της γλύτωσα δε χάθηκε
μα χτύπησε το άλλο κορμίπου βρέθηκε στη θέση μου.
'Ετσι σα δώρο που δεν άξιζα μου δόθηκε η ζωή
κι όσος καιρός μου μένει
σαν οι νεκροί να μου τον χάρισαν
για να τους ιστορήσω. 



Κ.Π Καβάφης

Τελειωμένα

Μέσα στον φόβο και στες υποψίες, 
με ταραγμένο νου και τρομαγμένα μάτια, 
λυώνουμε και σχεδιάζουμε το πώς να κάμουμε
για ν'αποφύγουμε τον βέβαια
τον κίνδυνο που έτσι φρικτά μας απειλεί.
Κι όμως λανθούμεν, δεν είν' αυτός στον δρόμο. 
ψεύτικα ήσαν τα μηνύματατα
(ή δεν τ'ακούσαμε, ή δεν τα νοιώσαμε καλά).
Άλλη καταστροφή, που δεν την φανταζόμεθαν, 
εξαφνική, ραγδαία πέφτει επάνω μας, 
και ανέτοιμους - πού  πιά καιρός- μας συνεπαίρνει.


Ανδρέας Εμπειρίκος
  
Τρία αποσπάσματα

Είναι τα βλέφαρά μου διάφανες αυλαίες.

Όταν τ’ ανοίγω βλέπω εμπρός μου ό,τι κι αν τύχει.

Όταν τα κλείνω βλέπω εμπρός μου ό,τι ποθώ.

 Κώστας Βάρναλης

Οι μοιραίοι

Μὲς στὴν ὑπόγεια τὴν ταβέρνα,
μὲς σὲ καπνοὺς καὶ σὲ βρισιές,
(ἀπάνου ἐστρίγγλιζε ἡ λατέρνα)
ὅλη ἡ παρέα πίναμε ἐψές,
ἐψές, σὰν ὅλα τὰ βραδάκια,
νὰ πᾶνε κάτου τὰ φαρμάκια.

Σφιγγόταν ὁ ἕνας πλάι στὸν ἄλλο
καὶ κάπου ἐφτυοῦσε καταγῆς,
ὤ! πόσο βάσανο μεγάλο
τὸ βάσανο εἶναι τῆς ζωῆς!
Ὅσο κι ὁ νοῦς ἂν τυραννιέται
ἄσπρην ἡμέρα δὲ θυμιέται!

(Ἥλιε καὶ θάλασσα γαλάζα
καὶ βάθος τοῦ ἄσωτου οὐρανοῦ,
ὤ! τῆς αὐγῆς κροκάτη γάζα
γαρούφαλλα τοῦ δειλινοῦ,
λάμπετε-σβήνετε μακριά μας,
χωρὶς νὰ μπεῖτε στὴν καρδιά μας!)

Τοῦ ἑνοῦ ὁ πατέρας χρόνια δέκα
παράλυτος - ἴδιο στοιχειὸ
τοῦ ἄλλου κοντόμερη ἡ γυναῖκα
στὸ σπίτι λιώνει ἀπὸ χτικιό,
στὸ Παλαμήδι ὁ γυιὸς τοῦ Μάζη
κ᾿ ἡ κόρη τοῦ γιαβῆ στὸ Γκάζι.

-Φταίει τὸ ζαβὸ τὸ ριζικό μας!
-Φταίει ὁ θεὸς ποὺ μᾶς μισεῖ!
-Φταίει τὸ κεφάλι τὸ κακό μας!
-Φταίει πρώτ᾿ ἀπ᾿ ὅλα τὸ κρασί!
«Ποιὸς φταίει; Ποιὸς φταίει;... κανένα στόμα
δὲν τὅβρε καὶ δὲν τὄπε ἀκόμα.

Ἔτσι, στὴν σκοτεινὴ ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί,
σὰν τὰ σκουλήκια κάθε φτέρνα
ὅπου μᾶς εὕρει, μᾶς πατεῖ:
δειλοί, μοιραῖοι κι ἄβουλοι ἀντάμα!
προσμένουμε, ἴσως, κάποιο θάμα!

Νιικηφόρος Βρεττάκος

Μην αγγίζετε!

Ἀφῆστε αὐτὸν τὸν ὄμορφο κόσμο νὰ διαιωνίζεται
ἀνακυκλώνοντας τὸ αὔριο μὲς στὶς πηγές του ὅπως
τὸν καιρὸ ποὺ γεννήθηκα ὡς ν᾿ ἀναδύεται,
κάθε πρωί, γιὰ πρώτη φορά, μὲς
ἀπ᾿ τὶς ρόδινες γάζες τῆς γέννας του.
Σβῆστε στὸν ἥλιο τὴν κακὴ φωτιά.
Μὴ μᾶς σκοτώνετε


Μίλτος Σαχτούρης

Ὁ ποιητής

Σὰ θὰ μὲ βροῦνε πάνω στὸ ξύλο τοῦ θανάτου μου
γύρω θά ῾χει κοκκινίσει πέρα γιὰ πέρα ὁ οὐρανὸς
μιὰ ὑποψία θάλασσας θὰ ὑπάρχει
κι ἕν᾿ ἄσπρο πουλί, ἀπὸ πάνω, θ᾿ ἀπαγγέλλει μέσα
σ᾿ ἕνα τρομακτικὸ τώρα σκοτάδι, τὰ τραγούδια μου.


Τάσος Λειβαδίτης 

Η δίκη του αιώνος

Σας παρακαλώ, αφήστε με να περάσω, είμαι ο μοναδικός μάρτυς σ'αυτή τη δίκη, πρόκειται για το έγκλημα του αιώνος. 

Βέβαια, όλα αυτά είναι υπερβολές της φαντασίας μου - πώς αλλιώς να δικαιώσω την ύπαρξή μου σ' έναν ακατανόητο κόσμο.

Συνήθως τις περισσότερες ώρες μου τις περνώ στο ζωολογικό κήπο και σκέφτομαι πράγματα τόσο θλιβερά, που τα ζώα γρυλίζουν φοβισμένα - 

τέλος, βγάζω το περίστροφό μου, το ακουμπώ στο μέτωπο μου και πυροβολώ

αλλά μ'έχουν ξεχάσει κι οι σφαίρες μου φεύγουν προς τον ουρανό- 

όπως θα γύφω κάποτε κι εγώ λυπημένος, χωρίς να μάθω ποτέ ποιος είμαι.

Αντίο

 Κάποτε μια νύχτα θ' ανοίξω τα μεγάλα κλειδιά των τραίνων για να περάσουν οι παλιές μέρες
οι κλειδούχοι θα' χουν πεθάνει, στις ράγιες θα φυτρώνουν μαργαρίτες απ' τα παιδικά μας πρωινά
κανείς δεν έμαθε ποτέ πως έζησα, κουρασμένος από τόσους χειμώνες
τόσα τραίνα που δε σταμάτησαν πουθενά, τόσα λόγια δεν ειπώθηκαν, οι σάλπιγγες βράχνιασαν, τις θάψαμε στο χιόνι πού είμαι; γιατί δεν παίρνω απάντηση στα γράμματά μου;
κι αν νικηθήκαμε δεν ήτανεαπ' την τύχη ή τις αντιξοότητες, αλλά απ'αυτό το πάθος μας για κάτι μακρινό
 κι ο αγέρα που κλείνει απότομα τις πόρτες και μένουμε πάντοτε έξω 
 όπως απόψε σε τούτο το έρημο τοπίο που παίζω την τυφλόμυγα με τους νεκρούς μου φίλους. 

Όλα τελειώνουν κάποτε. Λοιπόν, αντίο. Τα πιο ωραία ποίηματα δε θα γραφτούν ποτέ...


 

Μοναχικά Βήματα

Απαγγελία η  Καριοφυλλιά Καραμπέτη

Υπάρχει λένε μια μεγάλη περιπέτεια για τον καθένα μας, αλλά που θα την βρούμε;
Προς το παρόν ξεφυλλίζουμε τα παλιά ημερολόγια μήπως και σώσουμε κάτι απ' τα χρόνια...
Αλήθεια τι συμβαίνει στην πραγματικότητα, ποιός θυμάται τι έγινε χτες, όλα θολά συγκεχυμένα...
Το πρωί περπατάω πάνω στα ερείπια δύο πολέμων για να πάω στην κουζίνα για καφέ.
Οι αλήτες κοιτάζουν τα τραίνα που φεύγουν και τα μάτια τους για μια στιγμή μένουν ορφανά και πάνω στις τζαμαρίες των σταθμών, δεν είναι η βροχή αλλά τα απραγματοποίητα ταξίδια που κλαίνε.

Οι μεθυσμένοι τρικλίζουν κάτω απ' το βάρος της απεραντοσύνης, έξω απ' τα ορφανοτροφεία, σωπαίνουν τα διωγμένα παραμύθια κι η γυναίκα στο παράθυρο τόσο θλιμμένη, που είναι έτοιμη να φύγει για τον ουρανό.

Όλα θολά συγκεχυμένα... Οι άλλοι φτιάχνουν από μας ένα πρόσωπο για δική τους χρήση... ποιοί είμαστε; ... άγνωστο... και μόνο καμιά φορά μέσα στους εφιάλτες μας βρίσκουμε κάτι απ' τον αληθινό εαυτό μας.
Χέρια που γκρεμίστηκαν σε αδέξιες χειρονομίες, μενεξεδένια ευσπλαχνία του δειλινού που σκορπίζει λίγες βασιλικές δαντέλες στα γηροκομεία.
Το θεϊκό δικαίωμα των φτωχών πάνω στα υπάρχοντα των άλλων, τα μοναχικά βήματα του περαστικού που σου θυμίζουν όλη τη ζωή σου κι ο πατέρας μου πεθαμένος εδώ και τόσα χρόνια έρχεται κάθε βράδυ και με συμβουλεύει στον ύπνο μου... μα πατέρα του λέω, ξεχνάς ότι τώρα είμαστε συνομήλικοι;
Ω γενιά μου χαμένη πήραμε μεγάλους δρόμους... μείναμε στη μέση... η ώρα του θανάτου μας είναι γραμμένη σ' όλα τα ρολόγια.
Φίλοι παιδικοί που είστε; με ποιούς θα συνεχίσω τώρα την περιπλάνησή μου στο άπειρο;
Οι μεγάλοι κάθονται στα καφενεία, οι γρύλοι τα βράδια προσπαθούν να συλλαβίσουν το ανείπωτο, η μητέρα άνοιγε τα γράμματα με τη φουρκέτα της...
Η ζωή μας είναι ένα μυστήριο που δεν μπορούμε να το μοιραστούμε... μια θλίψη τ' απογεύματα σαν άρωμα από παλιά βιβλία και κάθε φορά που προσπερνάμε ένα διαβάτη, είναι σαν να λέμε αντίο σ' όλη τη ζωή.
Θυμάσαι τις ερωτικές στιγμές μας Άννα; Το φύλο σου σαν ένα μισανοιγμένο όστρακο που τ' ακούμπησε εκεί μια μακρινή τρικυμία, τα στήθη σου δύο μικρά ηλιοτρόπια μες τ' αλησμόνητο πρωινό.
Οι επαναστάτες είναι ανήσυχοι για το μέλλον, οι εραστές για το παρελθόν, οι ποιητές έχουν επωμιστεί και τα δύο.
Κάποτε θα αυτοκτονήσω μ' έναν τρόπο συνταρακτικό, με χαμηλόφωνα λόγια από παλιές συνωμοτικές μέρες...
Α ζωή, μια χειραψία με το άπειρο πριν χαθείς για πάντα...
Τα παιδιά ξέρουν καλά ότι το αδύνατο είναι η πιο ωραία λύση... ενώ στο βάθος του δειλινού οι δύο οργανοπαίχτες με τ' ακορντεόν παίζανε τώρα για την τύχη και τα καπέλα τους επιπλέανε ναυαγισμένα στη μουσική...

Οδυσσέας Ελύτης

Δεύτερη Ζωή δεν έχει...
απαγέλλει ο Μάριος Φραγκούλης

Ἀναρωτιέμαι μερικὲς φορές: εἶμαι ἐγὼ ποὺ σκέφτομαι καθημερινὰ πὼς ἡ ζωή μου εἶναι μία; Ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι τὸ ξεχνοῦν; Ἢ πιστεύουν πὼς θὰ ἔχουν κι ἄλλες, πολλὲς ζωές, γιὰ νὰ κερδίσουν τὸν χρόνο ποὺ σπαταλοῦν;
Μοῦτρα. Ν᾿ ἀντικρίζεις τὴ ζωὴ μὲ μοῦτρα. Τὴ μέρα, τὴν κάθε σου μέρα. Νὰ περιμένεις τὴν Παρασκευὴ ποὺ θὰ φέρει τὸ Σάββατο καὶ τὴν Κυριακὴ γιὰ νὰ ζήσεις. Κι ὕστερα νὰ μὴ φτάνει οὔτε κι αὐτό, νὰ χρειάζεται νὰ περιμένεις τὶς διακοπές. Καὶ μετὰ οὔτε κι αὐτὲς νὰ εἶναι ἀρκετές. Νὰ περιμένεις μεγάλες στιγμές. Νὰ μὴν τὶς ἐπιδιώκεις, νὰ τὶς περιμένεις.
Κι ὕστερα νὰ λὲς πὼς εἶσαι ἄτυχος καὶ πὼς ἡ ζωὴ ἦταν ἄδικη μαζί σου.
Καὶ νὰ μὴ βλέπεις πὼς ἀκριβῶς δίπλα σου συμβαίνουν ἀληθινὲς δυστυχίες ποὺ ἡ ζωὴ κλήρωσε σὲ ἄλλους ἀνθρώπους. Σ᾿ ἐκείνους ποὺ δὲν τὸ βάζουν κάτω καὶ ἀγωνίζονται. Καὶ νὰ μὴν μαθαίνεις ἀπὸ τὸ μάθημά τους. Καὶ νὰ μὴ νιώθεις καμία φορὰ εὐλογημένος ποὺ μπορεῖς νὰ χαίρεσαι τρία πράγματα στὴ ζωή σου, τὴν καλὴ ὑγεία, δύο φίλους, μιὰ ἀγάπη, μιὰ δουλειά, μιὰ δραστηριότητα ποὺ σὲ κάνει νὰ αἰσθάνεσαι ὅτι δημιουργεῖς, ὅτι ἔχει λόγο ἡ ὕπαρξή σου.
Νὰ κλαίγεσαι ποὺ δὲν ἔχεις πολλά. Ποὺ κι ἂν τὰ εἶχες, θὰ ἤθελες περισσότερα. Νὰ πιστεύεις ὅτι τὰ ξέρεις ὅλα καὶ νὰ μὴν ἀκοῦς. Νὰ μαζεύεις λύπες καὶ ἀπελπισίες, νὰ ξυπνᾶς κάθε μέρα ἀκόμη πιὸ βαρύς. Λὲς καὶ ὁ χρόνος σου εἶναι ἀπεριόριστος.
Κάθε μέρα προσπαθῶ νὰ μπῶ στὴ θέση σου. Κάθε μέρα ἀποτυγχάνω. Γιατὶ ἀγαπάω ἐκείνους ποὺ ἀγαποῦν τὴ ζωή. Καὶ ποὺ ἡ λύπη τους εἶναι ἡ δύναμή τους. Ποὺ κοιτάζουν μὲ μάτια ἄδολα καὶ ἀθῷα, ἀκόμα κι ἂν πέρασε ὁ χρόνος ἀδυσώπητος ἀπὸ πάνω τους. Ποὺ γνωρίζουν ὅτι δὲν τὰ ξέρουν ὅλα, γιατὶ δὲν μαθαίνονται ὅλα.
Ποὺ στύβουν τὸ λίγο καὶ βγάζουν τὸ πολύ. Γιὰ τοὺς ἑαυτούς τους καὶ γιὰ ὅσους ἀγαποῦν. Καὶ δὲν κουράζονται νὰ ἀναζητοῦν τὴν ὀμορφιὰ στὴν κάθε μέρα, στὰ χαμόγελα τῶν ἀνθρώπων, στὰ χάδια τῶν ζώων, σὲ μιὰ ἀσπρόμαυρη φωτογραφία, σὲ μιὰ πολύχρωμη μπουγάδα.

Ὅσο κι ἂν κανεὶς προσέχει
ὅσο κι ἂν τὸ κυνηγᾶ
πάντα, πάντα θά ῾ναι ἀργά,
δεύτερη ζωὴ δὲν ἔχει…

 Γιάννης Ρίτσος
Ρωμιοσύνη  (ολόκληρο το έργο)

Αὐτὰ τὰ δέντρα δὲ βολεύονται μὲ λιγότερο οὐρανό,
αὐτὲς οἱ πέτρες δὲ βολεύονται κάτου ἀπ᾿ τὰ ξένα βήματα,
αὐτὰ τὰ πρόσωπα δὲ βολεύονται παρὰ μόνο στὸν ἥλιο,
αὐτὲς οἱ καρδιὲς δὲ βολεύονται παρὰ μόνο στὸ δίκιο.

Ἐτοῦτο τὸ τοπίο εἶναι σκληρὸ σὰν τὴ σιωπή,
σφίγγει στὸν κόρφο του τὰ πυρωμένα του λιθάρια,
σφίγγει στὸ φῶς τὶς ὀρφανὲς ἐλιές του καὶ τ᾿ ἀμπέλια του,
σφίγγει τὰ δόντια. Δὲν ὑπάρχει νερό. Μονάχα φῶς.
Ὁ δρόμος χάνεται στὸ φῶς κι ὁ ἴσκιος τῆς μάντρας εἶναι σίδερο. 

 Θα σημάνουν οι καμπάνες


Κάτω απ’ το χώμα μες στα σταυρωμένα χέρια τους
κρατάνε τις καμπάνας το σχοινί,
προσμένουνε την ώρα, προσμένουν να σημάνουν την ανάσταση
τούτο το χώμα είναι δικό τους και δικό μας
δεν μπορεί κανείς να μας το πάρει

Σώπα όπου να `ναι θα σημάνουν οι καμπάνες

Οδυσσέας Ελύτης

Άξιον Εστίν 

 Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ
και μυρσίνη συ δοξαστική
μη παρακαλώ σας μη
λησμονάτε τη χώρα μου!

 *ολόκληρο το έργο, Μελωποιημένο από το Μ.Θεοδωράκη. Απαγγέλει ο Μ.Κατράκης, Ερμηνεύει ο Γ.Μπιθικώτσης

Της αγάπης αίματα

Της αγάπης αίματα με πορφύρωσαν
και χαρές ανείδωτες με σκιάσανε
οξειδώθηκα μες στη νοτιά των ανθρώπων
μακρινή μητέρα ρόδο μου αμάραντο
Στ’ ανοιχτά του πελάγου με καρτέρεσαν
Με μπομπάρδες τρικάταρτες και μου ρίξανε
αμαρτία μου να `χα κι εγώ μιαν αγάπη
μακρινή μητέρα ρόδο μου αμάραντο

Γιώργος Σεφέρης

Επιφάνια

Κράτησα τη ζωή μου
ταξιδεύοντας ανάμεσα σε κίτρινα δέντρα,
κάτω απ’ το πλάγιασμα της βροχής
σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες
με τα φύλλα της οξιάς
καμιά φωτιά
στην κορυφή τους βραδιάζει.

Όποιος/α επιθυμεί μπορεί να γίνει μέλος στην ομάδα του Facebook "Όνειρα Ζωής" όπου κάθε εβδομάδα δημοσιεύω τις αναρτήσεις του blog, αλλά υπάρχει και ενότητα "Σαν Σήμερα", όπου γίνεται μικρό αφιέρωμα στον Καλλιτέχνη- Δημιουργό που έχει γεννηθεί ή απεβιώσει εκείνη την ημέρα.

ΠΗΓΕΣ:

Poeticanet- Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ: http://www.poeticanet.gr/lypioy-aggelaki-royk-katerina-a-1019.html?category_id=115

Τίτος Πατρίκιος: http://www.sarantakos.com/kibwtos/patrikios16.htm
K.Π. Καφάβης, "Τα Ποιήματα" (1897-1933), Βιβλιοβάρδια, Εκδοτική Θεσ/νίκς, 2008

Κώστας Βάρναλης: http://users.uoa.gr/~nektar/arts/poetry/kwstas_barnalhs_poems.htm#%CE%9F%CE%99_%CE%9C%CE%9F%CE%99%CE%A1%CE%91%CE%99%CE%9F%CE%99

Λογοτεχνικές Μικρογραφίες- Μην αγγίζετε-Νικηφόρος Βρεττάκος: http://logotexnikesmikrografies.blogspot.gr/2012/08/blog-post_7549.html
Τάσσος Λειβαδίτης,  "Υάκινθοι, βιολέτες και ηλιοτρόπια" από το Γιαννη Κοντο, Κέδρος, Αθήνα: 2008

Γιάννης Ρίτσος: http://users.uoa.gr/~nektar/arts/tributes/giannhs_ritsos/rwmiosynh.htm

Τάδε έφη Έφη: Δεύτερη Ζωή δεν έχει... : https://tadeefi.wordpress.com/2013/09/10/%CE%B4%CE%B5%CF%8D%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B7-%CE%B6%CF%89%E1%BD%B4-%CE%B4%E1%BD%B2%CE%BD-%E1%BC%94%CF%87%CE%B5%CE%B9-%CE%BF%CE%B4%CF%85%CF%83%CF%83%CE%AD%CE%B1%CF%82-%CE%B5%CE%BB%CF%8D%CF%84%CE%B7/