Το χρονοντούλαπο των αναμνήσεων

Αυτή την ανάρτηση την έκανα ακούγοντας αυτό το τραγούδι. Διαβάζεται καλύτερα με αυτή τη μουσική υπόκρουση.

Ξεφυλλίζοντας παλιά άλμπουμ με φωτογραφίες, κάνοντας μία συζήτηση, συναντώντας κάποιον απ'τα παλιά.....Θυμάσαι.

 Είναι τόσο όμορφο να έχεις ευχάριστες αναμνήσεις. Να έχεις ανθρώπους, συνοιδοιπόρους στη ζωή σου, όπου μοιράζεσαι τις πιο 'όμορφες' και ευχάριστες στιγμές αλλά και τις πιο 'άσχημες' και επώδυνες.

 Τι γίνεται όμως όταν το χρονοντούλαπο των αναμνήσεων ανοίγει;
Τι γίνεται όταν σε καταδυναστεύουν οι αναμνήσεις; Όταν σε στοιχειώνουν οι σκέψεις;
Όταν θυμάσαι;

 Το βασικότερο είναι να θυμάσαι και να σκέφτεσαι το παρελθόν και τους ανθρώπους που σε σημάδεψαν όποτε ΕΣΥ θέλεις και το επιτρέπεις. Μόνο τότε τα έχεις καταφέρει. Δεν είναι εύκολο να προχωράς μπροστά. Όμως μερικές φορές επιβάλλεται! Δεν έχεις άλλη επιλογή ή διέξοδο. 
ΠΡΕΠΕΙ να προχωρήσεις και να σκεφτείς τη ζωή σου. Το παρόν. Το μέλλον.

  Κάποιοι άνθρωποι στη ζωή μας μένουν ανεξίτηλα χαραγμένοι στη μνήμη μας.
Είναι οι άνθρωποι που μας συντρόφευσαν και μας στάθηκαν και κάποιοι άλλοι...που απλά μας σημάδεψαν με τα λόγια τους.
  Είναι τρομερό πόσο μπορεί να πληγώσουν τα λόγια!!! Τα ίδιο αλάνθαστα όπως και η σιωπή.
Οι σχέσεις χαλάνε όμως αυτά που πολλές φορές λέμε όταν είμαστε θυμωμένοι με κάποιον...ΠΟΤΕ δε ξεχνιούνται. Αναρωτιέμαι γιατί πρέπει πάντα να συμβαίνει αυτό.
  Ο χρόνος απότομα σταματά. Κοιτάς κατάματα τον άλλον στα μάτια και αισθάνεσαι πως τον αντικρίζεις για πρώτη φορά. Και τότε σκέφτεσαι... "Γιατί;" Μα δεν παίρνεις σχεδόν ποτέ απάντηση και αυτό ίσως να είναι το χειρότερο.
  Υπάρχουν όμως και φορές...που θυμάσαι ένα πρόσωπο που σου έχει λέιψει πάρα πολύ και δεν μπορείς πια να το δεις. Είτε γιατί δυστυχώς δε ζει πια, είτε γιατί έχετε αλλάξει και οι δύο αρκετά και πια είναι αδύνατο να υπάρξει επικοινωνία. Είναι οι άνθρωποι που κάποτε μιλούσαν αμέτρητες ώρες και τώρα κάθονται απέναντι, αμίλητοι. Δύο ξένοι με κανένα κοινό σημείο επαφής.

 Και έτσι κάποια βράδια...ακούγοντας μουσική, κοιτάς παλιές φωτογραφίες...και θυμάσαι.
Άλλοτε χαμογελάς αντικρύζοντας μία φωτογραφία και άλλοτε δαγκώνεσαι και σφίγγεις τα χείλη. Ακόμα πονάς και ας μη το παραδέχεσαι!

Ό,τι όμως δεν υπάρχει πια, δε σημαίνει πως ποτέ δεν υπήρξε.
Κάποτε υπήρξε και ήτανε αληθινό!!